Ik weet hoe het voelt om vast te zitten in een lichaam dat niet meewerkt. Vanaf mijn veertiende was ik al bezig met diëten. Niet omdat ik écht overgewicht had, maar omdat ik mezelf constant vergeleek met mijn vriendinnen. Mijn vollere billen voelde ik als een last en hoe meer ik mezelf bekritiseerde, hoe meer ik mezelf letterlijk dikker gemanifesteerd heb door van het ene dieet in het andere te springen. Weight Watchers, eiwitdiëten, dagenlang niet eten, extreem calorieën tellen, het 17-dagen dieet… noem het op, ik heb het geprobeerd. Uren in de sportschool, kilo’s kwijt, om ze daarna dubbel en dwars weer terug te krijgen. Elke keer opnieuw die frustratie, die teleurstelling en het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet. Zelfliefde? Die was ver te zoeken. Ooit woog ik twaalf kilo meer en eten beheerste mijn leven volledig. Mijn hormonen lagen overhoop, ik was prikkelbaar rond mijn menstruatie, liep rond met een opgeblazen buik en had regelmatig hoofdpijn. Maar ik dacht dat dat gewoon bij het leven hoorde.

Toen mijn zoontje werd geboren, veranderde álles. Ik wilde alleen het beste voor hem: supergezonde voeding, zelfgestoomde groenten en zoveel mogelijk variatie in elke maaltijd. Terwijl ik voor hem zorgde, begon mijn interesse in voeding en gezondheid te groeien. Ik verdiepte me in orthomoleculaire geneeskunde en ontdekte een waarheid die mijn leven volledig op zijn kop zette: het probleem was niet mijn wilskracht, maar mijn darmen, hormonen en metabolisme. Ik hoefde niet minder te eten of harder te sporten: ik moest mijn lichaam begrijpen en ondersteunen.